OS ' #เจ้าแฟนบ้านั่นของลู่หาน | HUNHAN

Title : เจ้าแฟนบ้านั่นของลู่หาน

Hashtag : #เจ้าแฟนบ้านั่นของลู่หาน

Pairing : sehun x luhan

บุคลากรสามคนยืนเก็บของอยู่ที่ห้องล็อกเกอร์ด้านในในร้านอาหารแห่งหนึ่งหลังจากที่ทำงานการกันอย่างเหน็ดเหนื่อยเสร็จช่วงปีใหม่

“พี่กลับแล้วนะ เตนล์ ฮานิว” เสียงๆหนึ่งเอ่ยคำลาเมื่อเก็บของของตัวเองใกล้เสร็จ

“ครับพี่ลู่หาน เดินทางปลอดภัยนะครับ เจอกันอาทิตย์หน้าฮะ” เตนล์ตอบกลับมาพล่างส่งยิ้มให้

“อย่าลืมง้อพี่เซฮุนด้วยนะ อิอิ” ฮานิวเอ่ยแซวเสียงทะเล้น

“จิ๊ส์ อิอิบ้านแกน่ะสินิว ไอ้บ้านั่นต่างหากที่ต้องง้อพี่”

“จ้าๆ กลับบ้านปลอดภัยครับพี่” ฮานิวเอ่ยลา

“บอกพี่เซฮุนอย่ารุนแรงกับพี่ผมนะครับ” เสียงแซวของเตนล์ทำเอาร่างที่กำลังเดินไปที่ประตูหยุดกึกก่อนจะหันมาแว้ดใส่น้อง

“ไอ้เตนล์!” แต่ก็เท่านั้น ไม่มีอะไรอีกและเลือกที่จะผลักประตูออกไป

กรุ๊งกริ๊ง

บทสนทนาจบลงพร้อมกับเสียงกระดิ่งหน้าประตู ร่างกะทัดรัดไม่สูงไม่เตี้ยเดินไปหยุดอยู่ที่รถยนต์แดงเลือดนกแล้วขับเคลื่อนออกจากร้านอาหารที่ทำงานเพื่อกลับบ้าน ตั้งแต่ขึ้นปีใหม่มาลู่หานแทบไม่ได้หยุดพักเลย เนื่องจากช่วงเทศกาลคนเยอะมากเป็นพิเศษด้วย เมื่อกี้ที่ลากับน้องๆและบอกว่าเจอกันอีกทีอาทิตย์หน้าคือการที่เขาจะได้หยุดยาวสี่วันเต็ม ซึ่งก็เป็นเรื่องที่ดีที่เขาจะได้พักผ่อนสักที

อาจจะสงสัยว่าทำไมคนมีรถขับอย่างเขาถึงมาทำงานที่ร้านอาหาร ก็ใจมันรักใจมันชอบ ถึงทางบ้านจะคัดค้านอย่างไรก็ตาม เขาไม่ฟัง บ้านเขามีฐานะแต่ลู่หานไม่ติดหรู ไม่ทำงานที่บริษัทของพ่อตัวเอง ไม่ดูแลกิจการอันไหนของบ้านเป็นพิเศษ แต่เลือกจะทำงานอยู่ที่ร้านอาหารที่มีเด็กยังไม่ทันเรียนจบมาบริหาร

ที่เลือกที่นี่เป็นเพราะความท้าทายด้วยส่วนหนึ่ง และอีกส่วนคือน้องๆมันกันเองและเคารพเขา ถึงแม้เขาจะเป็นเพียงลูกจ้าง แต่ก็ไม่มีทีท่ายโสตนว่าเป็นนายเลย ย้อนกลับไปที่ลู่หานไม่ติดหรู ปกตินั่งรถเมล์มาทำงานเสียด้วยซ้ำ แต่เป็นเขาเลิกงานดึกมาก แฟนของเขาเลยให้เอารถมาดีกว่าจะได้สะดวก

นึกถึงบุคคลที่สี่แล้วก็หงุดหงิดขึ้นมา ก็ เซฮุน เจ้าแฟนบ้าของลู่หานไงจะใครล่ะ เราสองคนทะเลาะกันเมื่อสามวันก่อน อยู่บ้านเดียวกันเจอหน้าก็ไม่คุย ต่างคนต่างงอน แต่ลู่หานผิดเสียที่ไหนกันล่ะ เขาทำงาน เสิร์ฟอาหารจนหัวปั่นเพราะคนเยอะและพนักงานไม่พอเลยไม่มีเวลาให้ในช่วงปีใหม่ ไม่ได้เคาท์ดาวน์ด้วยกัน เตนล์กับฮานิวเจ้าของร้านเมื่อรู้เรื่องก็ขอโทษขอโพยใหญ่

มันไม่ใช่ความผิดของน้องๆ คิดๆเลยคือถ้าไม่เปิดร้านช่วงปีใหม่ลูกค้าจะกินอะไรล่ะฟร๊ะ! ลู่หานนี่งงใจ เขาก็บอกกันเซฮุนไปแล้วว่าว่างเมื่อไหร่ เพราะยังไงน้องๆก็ให้หยุดยาวอยู่แล้ว แต่เจ้าแฟนตัวโย่งกลับงอแงอยากจะเคาท์ดาวน์กับเขาให้ได้ พอไม่ได้ดั่งใจก็งอนเป็นตูดไปแล้ว

แล้วไงล่ะ! ลู่หานก็งอนเหมือนกันที่เซฮุนพูดไม่รู้เรื่องอ่ะ!!

คิดเพลินๆไปป๊อบแป๊บลู่หานก็ขับรถมาถึงบ้านทรงเอขนาดสองคนอยู่กลางป่า เรียกได้ว่าห่างไกลจากถนนสายหลักอยู่ไม่น้อย ที่เขาเลือกที่จะสร้างบ้านตรงนี้เพราะมันส่วนตัว ส่วนตัวมากด้วย แทบไม่มีเพื่อนบ้านเลย โถ่ว

มองจากนอกบ้านแล้วข้างในมืดสนิทเหมือนไม่มีคนอยู่ แต่ไม่หรอก เซฮุนอยู่ข้างในแน่ๆเพียงแค่นอนแล้วเท่านั้น เจ้าแฟนของเขานอนเร็วจะตายชัก อนามัยสุดๆผิดจากลู่หานลิบลับเลย

แกร็ก แอ๊ด

เมื่อเปิดประตูก็พบความมืดอย่างที่เจอประจำ แต่ที่แปลกตาไปเห็นจะเป็นสายไฟดับที่ทอดยาวขึ้นไปทางบันได และอีกอย่างคือสายไฟประดับที่ประดับตามขาตั้งภาพวาดไปจนถึงกรอบไม้ขึงผืนผ้าใบที่ลู่หานใช้วาดภาพเป็นงานอดิเรก พอสังเกตดีๆจะเห็นโพสต์อิทติดอยู่ด้วย ลู่หานไม่รอช้าที่จะเข้าไปหยิบมันมาอ่าน

‘สวัสดีคนสวย’

คนสวยเหรอ.. คนที่เรียกลู่หานแบบนี้มีคนเดียวนั่นแหละ ลู่หานคิดก่อนจะอ่านประโยคต่อไป

‘คนสวยเดินตามสายไฟไปนะ

แล้วอย่าลืมหยิบโพสต์อิทอื่นๆด้วยล่ะ’

ไม่รู้ทำไมลู่หานทำตามอย่างว่าง่าย แต่กะนั้นก็เดินไปเปิดไฟเสียก่อน เขาไม่อยากเดินชนอะไรให้เจ็บตัวหรอกนะ เมื่อเปิดไฟให้สว่างแล้ว ลู่หานก็เดินตามสายไฟไปไม่ไกลก็ถึงโซฟาขนาดเล็ก ซึ่งกลางโซฟาก็มีกล่องของขวัญกล้องเล็กวางอยู่พร้อมโพสต์อิท เขาหยิบกล่องนั้นขึ้นมาแล้วอ่านข้อความ ถึงจะอยากแกะกล่องใจจะขาดแต่อ่านก่อนแล้วกัน

‘หยิบกล่องขึ้นมาแล้วใช่มั้ยล่ะ

รู้ว่าอยากแกะใจจะขาด แต่รอก่อนนะ

เดินตามสายไฟไปเรื่อยๆก่อน’

แหวะ รู้ดีอย่างกับอยู่ข้างเขาตอนนี้อย่างนั้นแหละ ลู่หานเดินตามไปอีกครั้ง และคราวนี้มาหยุดอยู่ตรงโต๊ะกินข้าว เขาเห็นว่ามีโพสต์อิทอยู่สองแผ่นที่โต๊ะ เลยเลือกแผ่นที่ใกล้ตัวมาอ่านก่อน

‘ขอโทษนะครับ..

ขอโทษที่งี่เง่า ขอโทษที่ชวนทะเลาะกันตรงนี้

ทั้งๆที่วันนั้นคนสวยทำของโปรดให้แท้ๆ’

อ่าใช่.. นั่นเป็นอีกหนึ่งสาเหตุที่ลู่หานงอนอีกฝ่าย วันนั้นเราทะเลาะกันที่โต๊ะกินข้าว แถมเขายังทำของโปรดเพื่อเอาใจเจ้าแฟนบ้านั่นด้วยเพราะก่อนหน้านั้นคุยกันไม่ลงตัว แต่มันกลับชวนทะเลาะซะนี่ ยิ่งนึกถึงยิ่งหงุดหงิด ชิชิชิ! แล้วจะให้เดินไปไหนอีกนักหนาวะ คิดไปไม่วายหยิบอีกแผ่นมาอ่าน

‘อย่างเพิ่งหงุดหงิดสิคนสวย

เดินไปอีกหน่อยนะครับที่รัก..’

จากที่หน้าร้อนเพราะโกรธอีกฝ่ายก็กลับเปลี่ยนเป็นอาการหน้าร้อนวูบวาบเพราะเขินแทน.. เจ้าแฟนบ้านั่นไม่ค่อยเรียกลู่หานว่าที่รักเท่าไหร่ บอกว่าเดี๋ยวเขาได้ใจ เหอะ

แต่ก็จริงนะ ถ้าเรียกมากๆเขาอาจจะชินชาไปกับคำนั้นก็ได้.. สู้นานๆครั้งฟังแล้วกร๊าวใจไม่ดีกว่าเหรอ

ลู่หานเดินตามไปอีกจนขึ้นบันไดไป เอาจริงๆบ้านหลังนี้ไม่ได้ใหญ่เลย ขึ้นบันไดไปสี่ห้าก้าวก็ถึงชั้นบนที่เป็นห้องใต้หลังคาแล้ว นอกจากจะเป็นห้องใต้หลังคายังเป็นที่หลับที่นอนของเขากับเจ้าแฟนบ้านั่นด้วย พอขึ้นมาก็พบความมืดแต่ไม่มาก เพราะยังมีไฟประดับติดอยู่มากมายเลย ลู่หานเปิดไฟอีกครั้ง และครั้งนี้มันทำให้เขาอึ้ง..

มีของประดับห้อยอยู่เต็มไปหมด ทั้งธงแฟนซี ทั้งธงรูปดาว มันปฏิเสธไม่ได้ว่าน่ารัก และมากเสียด้วย.. ลู่หานเป็นคนชอบของพวกนี้ ของน่ารักๆ เห็นที่ไหนเข้าหน่อยก็ซื้อมาแต่งบ้าน อย่างตุ๊กตากระต่ายสามแฝด ยู่ยี่ บู้บี้ และอู้อี้ ก็ซื้อมาแต่งตัวให้มันน่ารักเลย แต่ก็ตกลงกับเจ้าแฟนบ้านั่นว่าจะเว้นห้องนอนเอาไว้

และก็ไม่คิดว่ามันจะซื้อมาตกแต่งห้องนอนด้วย...

ไม่เพียงแค่นั้นหรอก ยังมีรูปาพที่ลู่หานไม่เคยเห็นแปะอยู่ที่ผนังใกล้เตียง

“ใครวาดอ่ะ?” พูดกับตัวเองเบาๆ แต่เหมือนจะมีคนมาตอบเมื่อต่อมาลู่หานก็ได้รับสัมผัสที่กอดแนบมาจากด้านหลังพร้อมเสียงกระซิบเบาๆแต่มันกลับชัดเจนข้างหูของเขา

“ผมเองครับ” ฟังก็รู้ว่าเป็นเสียงของเจ้าแฟนบ้าของลู่หานเอง ยังไม่ทันได้เอ่ยถามอย่างอื่นต่อร่างในอ้อมกอดก็ต้องสะดุ้งอย่างกับโดนน้ำร้อนลวกเมื่อได้รับสัมผัสเปียกชื้นที่ใบหูข้างขวา

ป้าบ!

“โอ๊ย! คนสวยอ้า! ตีแฟนทำไมครับ?”

“ก็คนหล่อลามปาม แฟนก็เลยตีไง ทะลึ่งไม่เข้าเรื่องเลย” ลู่หานพลิกตัวกลับไปมองหน้าฝ่ายตรงข้ามแล้วบ่นอุบ เจ้าแฟนบ้านั่นหน้างอเล็กน้อยก่อนจะปล่อยยิ้มล้อเลียนมาทางเขา

“ทีเมื่ออาทิตย์ก่อนล่ะยังบอกให้แฟนทำอีก คนสวยชอบก็บอกมาเถอะครับ”

“จะเอาอีกใช่มั้ยเซฮุน! นี่แหนะ!” คราวนี้ไม่เปิดโอกาสอะไรทั้งนั้น ลู่หานจัดการรัวฝ่ามือลงไหล่ของเซฮุนแฟนตัวดี นี่ยังไม่หายงอนดีนะเฟ้ย! “กูงอนหนักกว่าเก่าดีมั้ยห้ะ!”

“โอ๋ๆนะคนสวย แฟนขอโทษ แฟนสำนึกผิดแล้วครับ ยกโทษให้แฟนนะครับนะ” ลู่หานเห็นท่าทางออดอ้อนนั่นแล้วตลก “คนสวยจ๋า แฟนรักคนสวยนะ ที่แฟนงอนเพราะแฟนรักนะจ้ะนะ” ลู่หานขำพรืดก่อนจะพูดอะไรให้คนฟังทำหน้าฉงน

“ขออย่างนึงดิ จะยกโทษให้” คนตรงหน้ายอมพยักหน้ารับแต่โดยดี “จูบหน่อย คิดถึง” เพียงสั้นๆก็ทำให้เจ้าแฟนบ้านั่นตาโตกว่าไข่ห่านได้

เมื่อคนตรงหน้าได้สติก็ไม่รอช้า แขนยาวๆกวาดเอวของลู่หานให้เข้าไปแนบชิด แล้วใช้มือรั้งท้ายทอยของเขาให้เชิดหน้าขึ้น นิ้วหัวแม่มือลูบๆบริเวณริมฝีปาก ลู่หานคิดว่าเซฮุนจะจูบเขาเลย แต่เปล่า.. ร่างสูงไล่จูบไปทั่วใบหน้า เริ่มตั้งแต่กระหม่อม ขมับ จมูก พวงแก้ม ปลายคาง ก่อนจะใช้หน้าผากและจมูกชนกัน คนตรงหน้าจ้องมองเข้ามาในตาของลู่หาน เวลาที่เขาไม่อยากเขินแล้ว..

ใบหน้าคมค่อยๆเลื่อนขยับเข้าใกล้ลู่หานมากขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนกระทั่ง.. ริมฝีปากประกบกัน...

เป็นจูบที่ไม่มีความวาบหวาม มันไม่ได้ทำให้รู้สึกวูบวาบ ไม่ได้ร้อนแรงหรือดุดันอะไร แต่มันกลับหวาน หวานกว่าครั้งไหนๆที่เราสองคนจูบกัน และปริ่มไปด้วยความสุขจนเกือบล้น ลู่หานแทบจะสำลักความสุขตายอยู่แล้ว เจ้าแฟนบ้านั่นกดแช่ริมฝีปากไว้สักพักก็ถอนออก นอกจากสัมผัสอุ่นๆที่ปากของลู่หานกับความรู้สึกที่อยู่ข้างในจะไม่ได้จางหายแล้ว มันกับทวีคูณขึ้นไปอีกด้วย

บ้าเอ้ย.. รักจะตายอยู่แล้ว...

“แฟนว่า เรามาเล่นไอ้นี่กันดีกว่า” ลู่หานมองมือที่ชูบางสิ่งบางอย่างขึ้นมา

“ดอกไม้ไฟเหรอ เอาสิ” พูดพร้อมส่งยิ้มให้เป็นคำตอบ “ปิดไฟด้วยนะจะได้สวยๆ”

“ในโลกนี้อ่ะ นอกจากคนสวยก็ไม่มีอะไรสวยแล้ว คนสวยสวยที่สุดอยู่แล้ว”

“แหวะ ขี้ยอว่ะ ถ้าเป็นคนอื่นพูดว่าแฟนสวย แฟนตบไปแล้ว” ลู่หานกรอกตา

“แต่นี่เป็นเซฮุนไง เซฮุนคนหล่อแฟนของคนสวย” จ้า ไม่เถียงแล้วจ้า

“เออว่าแต่ในกล่องนี่อะไรเหรอ?” ร่างสูงมองกล่องในมือลู่หานก่อนจะมองหน้าอีกครั้ง

“อยากรู้ก็ดูเองครับ” โห ลู่หานหน้าหงิกก่อนจะแกะกล่องออก

พอเปิดออกมาก็ต้องขมวดคิ้วฉับ ของข้างในคือตุ้มหูทรงสี่เหลี่ยมสามมิติแบบมินิมอลที่สมัยนี้นิยมใส่กัน มันจะไม่น่าสงสัยอะไรเลยถ้ามันไม่ได้มีข้างเดียว อะไรวะ..

“ก็คนสวยเจาะข้างเดียวไง ส่วนอีกข้างแฟนใส่ นี่ๆ” เจ้าแฟนบ้านั่นเอาผมทัดหู เผยให้เห็นตุ้มหูในลักษณะเดียวกัน “ป่ะ เล่นกัน อีกนิดก็จะเที่ยงคืนแล้ว เรามาเคาท์ดาวน์ย้อนหลังกันดีกว่า”

“อื้อ..” ลู่หานตอบไปเพียงเท่านั้น

ถึงแม้ในวันขึ้นปีเราสองคนจะไม่ได้อยู่ด้วย แต่ก็ใช่ว่าเวลาของเราจะมีแค่วันนั้นเสียเมื่อไหร่

ที่เรางอนกัน ก็ใช่ว่าจะงอนกันไปตลอด

ที่ไม่เล่นตัวโกรธต่อ ก็เพราะคิดถึง

ที่กล่าวไปทั้งหมดอาจจะไม่ได้ซึ้ง หวาน ละมุนอะไร แต่ทุกอย่างที่แสดงออกไปก็เพราะรัก

ลู่หานไม่รู้ว่านิยามความรักของทุกคนเป็นแบบไหน

ไม่รู้ว่าหน้าตาความรักของใครเป็นอย่างไหร่

ลู่หานรู้เพียงอย่างเดียวเท่านั้นว่าความรักของตัวเอง

มีชื่อเรียกว่า โอ เซฮุน..

ขอบคุณนักอ่านทุกท่านค่ะ ส่งความสุขย้อนหลังนะคะ ปีใหม่ก็ขอให้เจอเรื่องดีๆ สุขภาพแข็งแรงตลอดปีค่ะ