Title : #จ่ายมาซะดีๆก่อนที่ตัวเองจะก้นลายนะครับ
Pairing : sehun x
luhan
Image : เซฮุนนิสิตปี 4 กับพี่หัวหน้างานการตลาดลู่หาน แอร๊∼
PG – ใสๆวัยรุ่นชอบโน๊ะ
(รึเปล่า..)
“เคยคุยกันว่ายังไงครับตัวเอง
ตัวเองจำได้ไหม หืม?” เสียงกระซิบของใครบางคนดังขึ้นท่ามกลางเสียงเพลงในผับแห่งหนึ่ง
ถึงแม้จะกระซิบเบาขนาดไหน ลู่หานก็จำได้ดีกว่านั้นคือเสียงใคร
เพราะไม่ว่าเขาจะไปที่ไหนก็จะได้ยินเสียงคนๆนี้ตลอด
“ซะ..เซฮุน
ไหนวันนี้ ทะ..ทำโปรเจคไง” ใช่ และนั่นคือเสียงของเซฮุนแฟนของลู่หานเอง
วันนี้เซฮุนบอกกับเขาว่าจะไปทำโปรเจคที่หอเพื่อน เป็นโปรเจคจบเสียด้วย
แต่ไหงมาอยู่ที่ผับนี้ได้...
“โปรเจควันนี้คือ..”
คือ...?
“จับแฟนหนีเที่ยว!” โอ้โหชัดเจน
“ตัวเองง
เค้าเปล่านะ เพื่อนมันให้มาเป็นเพื่อนมัน มันมาหาแฟนม๊านน เนี่ย เค้าก็อยู่เฉยๆ
เหล้าก็ไม่แรงด้วย หนีทงหนีเที่ยวอะไร ไม่มี๊” งานนี้ อ้อน+แถคือสำคัญนะครับ
“ให้เลือกระหว่าง
จ่าย กับ ก้นลาย เร็ว!!” กรี๊ดดดด
“จ่ายจ้า จ่ายแล้วกลับบ้านกันเนาะ”
“ผมว่าก้นลายดีกว่านะ
ถ้าจะกลับบ้าน” ว้อท?!
“ม่ายยยยยย” เซฮุนจับลู่หานพาดบ่าแล้วเดินออกไปจากผับโดยไม่สนสายตาของใครๆที่มองมายังตน
นี่คืออีกหนึ่งงานอดิเรกของเซฮุน นั่นก็คือ
จับแฟนหนีเที่ยว
เป็นแฟนเซฮุนง่ายนิดเดียว
‘แค่ทำตามกฎของโอเซฮุนก็พอครับ J’
ตอนนี้เป็นเวลาเช้าแล้ว
และเซฮุนต้องไปมหาวิทยาลัยเวลา 7 โมง หลังจากทีเมื่อวานลงโทษตัวแสบไปแล้ว
ฮั่นแน่ กำลังคิดอยู่ล่ะสิว่าก้นลายของเซฮุนคือการแจวจิ้มจึก โนวเลย ไม่ใช่เลย
เซฮุนไม่ใช่คนแบบน๊านนน เซฮุนนอนมองหน้าลู่หานโดยไล่สายตาตั้งแต่แพขนตายาว จมูกโด่งรั้น
แก้มอมชมพูนุ่นนิ่ม คางเรียว และกลีบปากสุขภาพดีน่าผัสสัม
จุ๊บ!
จุ๊บ! จุ๊บ! จุ๊บ! จุ๊บ! และแล้วร่างสูงก็ทนไม่ไหว
จัดการจุ๊บอวัยวะทั้งห้าส่วนที่ตนมองไปด้วยความหมั่นเขี้ยว
“งื้อออ”
ลู่หานดิ้นเพราะการรบกวนของร่างสูง เซฮุนคิดว่าตัวแสบต้องตื่นเพื่อเตรียมไปทำงานได้แล้ว
เอาจริงคือเมื่อเซฮุนทำโทษลู่หานโดยการ
.
.
.
.
ตีก้น
อ่านไม่ผิดหรอก ใช้ไม้แขวนเสื้อนี่แหละตี คนแสบๆดื้อๆแบบลู่หานต้องเจอแบบนี้
ก้นลายกันเลยทีเดียว แต่เมื่อคืนก็ทายาเสร็จสรรพก่อนนอนแล้ว
เรื่องอาการระบมก้นก็ต้องมีบ้างอะไรบ้าง เพื่อเป็นสัญญาณเตือนว่าไม่ควรทำอีก ‘เซฮุนก็หวงของเซฮุนนะ’
“ตื่นได้แล้วตัวเอง
ต้องไปทำงานนะครับ” เซฮุนพบยายามปลุกคนตัวเล็ก แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นสักที
นี่ก็ได้เวลาของเขาที่จะต้องอาบน้ำแล้ว
เซฮุนจึงไปอาบน้ำก่อนค่อยกลับมาปลุกอีกครั้ง
เวลาผ่านไปยี่สิบนาที
ร่างสูงก็ออกจากห้องน้ำ “ทำไมไม่ปลุกเค้าอะตัวเอง?” ลู่หานพูดไปขยี้ตาไป เซฮุนส่ายหน้าน้อยๆแล้วแต่งตัวโดยที่ไม่ได้ตอบอะไร
“หืม
อะไรครับตัวเน่า”
“ตัวเน่าอะไรเล่า! นี่แหนะ!” ลู่หานตีแขนเซฮุนอย่างแรง แรงเท่ามดตี
ไม่ได้มีความเจ็บปวดอะไรเลย
“คิดว่าเจ็บเหรอครับ
หืม?
ไปเลย ไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้ตัวเน่า วันนี้เวรตัวเองทำอาหารเช้านะ” จบประโยคร่างเล็กก็ทำหน้าหงอยๆ
แต่ถ้าให้ทำตอนนี้คงจะไม่ทัน เพราะเซฮุนจะต้องไปมหาวิทยาลัยแล้ว “ไม่เป็นไรหน่า
คิดมาก นี่ถ้าตัวเองไม่รีบตัวเองจะโดนนะ ผมไปก่อนนะครับ” ถึงจะพูดแบบนั้นไป
แต่เขาก็ยังไม่ได้ไหนอยู่ดี “ยัง ยังจะยืนเฉยอีก หอมสิครับ รอไร รอจ่ายเหรอครับ”
ฟอดดดด∼ ร่างเล็กไม่รอช้าเลย หอมเซฮุนฟอดใหญ่
“ชื่นใจไหมมม?”
“ชื่นใจครับผม”
“จริงๆวันนี้มีประชุมตอนบ่าย
เค้าเลยไม่รีบอะตัวเอง เพราะงานเค้าก็เคลียร์หมดแล้ว” ร่างเล็กพูดออกมา อืม..
เซฮุนเลิกเรียนบ่ายพอดิบพอดี คงไม่ได้เจอตัวแสบเลยสินะ
“ครับ
งั้นผมรอที่ห้องแล้วกันนะครับ แต่ถ้ามันว่างแบบไม่มีอะไรทำจริงๆ
ผมขอไปห้องไอ้ชานนะ” ถึงจะเรียกเงินยังไงก็ยังอยู่ในโอวาท มีตึงก็ต้องมีย่อนเนาะ
“ได้เลยย
ไปได้แล้วไป เดี๋ยวจะสายเอา” เซฮุนยิ้มตาหยีแล้วเดินออกจากห้องไปอย่างเริงร่า
ด้านลู่หาน
“ซิ้ดด โอ้ย อีห่อ
ทำไมซาดิสงี้วะ เจ็บชิบเป้งเลยก้นกู อย่าให้ถึงตาเค้าบ้างนะ จะฟาดให้ร้องเล๊ยย”
หลังจากที่เซฮุนไปมหาวิทยาลัยแล้ว
ลู่หานก็ทำการโทรไปหาน้องชายของตนให้เตรียมตัวเพื่องานที่จะเกิดขึ้น..
งานอะไรน่ะเหรอ
เขาจะไม่บอกทุกคนหรอกนะว่าวันนี้เนี้ยเป็นวันครบรอบที่เขากับเซฮุนคบกัน ถถถถถถ
“โหล
เจอกันที่ห้างอีกยี่สิบนาทีนะอาจวิ้น...เออน่า พวกนั้นมาจะป่วนมากกว่าเดี๋ยวเสียแผน...แกมาช่วยฉันน่ะดีกว่า...เออๆอีกยี่สิบนาทีนะ”
ติ๊ด! หลังจากที่ลู่หานโทรคุยกันน้องของตนเสร็จ
ก็จัดการกับตัวเองและเดินทางไปห้างด้วยเวลายี่สิบนาทีเป๊ะๆ
เมื่อถึงห้างลู่หานก็โทรหาน้องชายอีกครั้ง
แล้วนัดให้ไปเจอกันโซนผักเลย ลู่หานน่ะเป็นหัวหน้างานการตลาดของบริษัทแห่งหนึ่ง
ส่วนน้องชายของเขาร่วมหุ้นกับเพื่อนเปิดร้านขนมทานเล่น
ที่มีทั้งอาหารคาวตะวันตกเล็กๆน้อยๆเพื่อให้ลูกค้ามีทางเลือกดับเลี่ยนด้วย
จึงพอดีที่ลู่หานอยากได้ร้านน่ารักๆจัดงานของเขากับเซฮุน
มันจะดูฟรุ้งฟริ้งตะมุตะมิอิอิซ่าห้าห้าบวกเพียงใด แค่คิดลู่หานก็เขินจะแย่แล้ว
เขาไม่ใช่คนที่จะทำอะไรแบบนี้
แต่พอคบกับเซฮุน ไม่รู้สิ รู้สึกแค่ว่า คนนี้พิเศษ อยากทำอะไรน่ารักๆให้ แม้ว่าเซฮุนจะไม่ได้ชอบอะไรแบบนี้
แต่ลู่หานก็ยังอยากทำ ชีวิตรักจะได้สดใสไง จะมามัวแต่ทำงาน เที่ยงบ้าง
โดนแฟนตามทวงเงิน(?)อย่างเดียว
มันไม่หวานนี่หน่า
“เจ้ๆ
เลือกของไป ยิ้มอยู่ได้ เช็คสมองบ้างนะเจ้ ยังโอเคอยู่ไหมเนี่ย” เสียงของอาจวิ้น
หรือ หวัง จวิ้นข่าย ลูกชายอาของลู่หานดังขึ้น ทำให้เขาหลุดจากภวังค์
แล้วหันไปทำตาค้อนใส่ เพราะประโยคแซวที่ไม่รู้จักเด็กรู้จักผู้ใหญ่นั่น
“แซวแค่นี้ทำเป็น ขอโทษค้าบอาเจ้” จริงๆอาจวิ้นก็อายุพอๆกับเซฮุน ห่างกับลู่หาน 4
ปี แต่แล้วยังไงล่ะ เซฮุนพิเศษกว่าอยู่ดี
“ฉันเป็นพี่แกนะ
เดี้ยะๆ จะรายงานป๊าแกว่าเทอมนี้พฤกรรมเป็นยังไง”
“เอาซี่
ถ้าอาเจ้รายงาน ก็ไม่ต้องเซอร์พงเซอร์ไพรส์มันแล้ววันนี้ ร้านปิดครับ!” โอ้ยยย นี่กูต้องง้อเด็กเหรอ เหอะ! ก็ตัองง้อสิครับโถ่
และพอลู่หานบอกว่านอกจากวัตถุดิบต่างๆจะออกเองแล้วยังจะจ่ายค่าสถานที่เพิ่มอีกเท่า
อาจวิ้นก็รีบมาเลือกสรรพร้อมคิดว่าเมนูอันนั้นดีอันนี้เก๋
ลูกพี่ลูกน้องกูทำไมดีอย่างนี้ .กัดฟันพูดสุดอะไรสุด
“นี่
ฉันกะว่าจะกินกันสองคนบรรยากาศโรแมนซ์ๆนะ แล้วทำไมของมันเยอะงี้”
เอาจริงลู่หานก็รู้แหละว่าอาจวิ้นมันอยากแจม เพราะยังไงเขาก็จะให้แฟนมันทำเสิร์ฟเรื่อยๆอยู่แล้ว
แต่คนมันอยากสวีทอะ เข้าใจป่ะ จะสวีทแบบสองต่อสอง
“หน่านะ
ผมกับหยวนขอแจมด้วยหน่อย สัญญาจะไม่ขัด เค๊?”
กรอกตามองบนพอเป็นพิธีก่อนจะพยักหน้ารับไป เอาเถอะ เด็กมันอยากสวีท แหนะๆ
ไม่ต้องคิดนะ ไม่มี 4P อะไรทั้งนั้น
“จ่ายเงินแล้วรีบไปโซนของตกแต่งเลย ผมโทรให้หยวนไปรอแล้ว รีบๆเดี๋ยวแฟนผมเมื่อย”
“อะจ้า
พ่อรักแฟนห่วงแฟน เป็นแฟนหรือเป็นพ่อจ้ะ
น้องหยวนไม่โดนฉุดไปกลางห้างหรอกไอน้องบ้า”
ถึงจะพูดไปแบบนั้นลู่หานก็รีบจ่ายอยู่ดี อดห่วงน้องหยวน หรือ หวัง หยวน
แฟนของอาจวิ้นไม่ได้เหมือนกัน
เพราะน้องเขาไม่ค่อยได้ออกมาห้างหรือเที่ยวแบบเด็กวัยกำลังอยากลองเที่ยว อ้อ
น้องเขาอยู่ ม.3 เด็กไหมล่ะ ด้วยความที่พ่อแม่น้องหยวนไม่ค่อยปล่อยเท่าไหร่(ไม่รู้ไว้ใจไอ้อาจวิ้นได้ไง)นานน๊านจะปล่อยน้องที
น้องเลยขอป้าสมัยแม่บ้านของอาจวิ้นทำอาหาร
ทำขนม จนฉะฉานเลยล่ะ น้องเรียนรู้ไวเป็นไว ไม่เหมือนไอ้แก่ปี4กินเด็กที่มีเซ้นท์เรื่องเลือกของสดของแห้งวัตถุดิบต่างๆได้ดีแต่ดันขี้เกียจทำ
เดินจนถึงโซนของตกแต่งมากมายก็เห็นเด็ก ม.ต้น โบกมือไหวๆอยู่
โล่งอกทีไม่โดนฉุดไปจริงๆ ด้วยหน้าตาที่น่ารักจิ้มลิ้ม
ทำให้เวลาอาจวิ้นพาไปเที่ยวที่ไหนก็มีแต่คนมองเหลียวหลัง
“สวัสดีครับพี่ลู่”
ลู่หานรับไหว้น้องแล้วกะลูบหัวเล่น แต่มือยังไม่ทันจะถึงหัวก็โดนฟาดไปอย่างแรง
เอ้า ไอ้นี่ กูยังเป็นพี่มึงอยู่ไหมห๊ะ?! ตอบ!!
“อย่าเยอะๆ”
“มึงนั่นแหละ
กูก็มีของกูเถอะ ทำไมมึงนี่ชอบทำกูโมโห ฮึ?
นี่น้องสะใภ้กู เค๊? กูเล่นกูหยอกเพื่อสร้างความสนิทสนมก่อนพวกมึงแต่งกันไง
โอ้ยมึงนี่!” ต้องให้กูเล่นใหญ่เล่นโตโอเว่อร์แอคติ้ง ฮ่วย!
“งื้ออ
พี่ลู่พูดอะไร ต่งแต่งอะไรผมไม่แต่งหรอก”
“อ่าว หยวน
ไหงสัญญากันแล้วไงว่าจะไปแต่งที่สวนสนุก”
“อะ..เอ๋
ผมพูดแบบนั้นเหรอฮะ?”
“หย๊วน TOT” สร้างเสียงหัวเราะให้น้องหยวนกับลู่หานยกใหญ่
เสร็จก็ตกลงต่างคนต่างแยกไปซื้อเพื่อความรวดเร็ว
บ่ายกว่าๆเซฮุนกลับถึงห้อง
เขาว่าลู่หานคงจะออกไปได้เกือบชั่วโมง เวลาคนตัวเล็กประชุมทีไร ประชุมนานตลอด
และจบลงที่กึ่งร้านอาหารกึ่งสถานอโคจรทุกครั้ง
ถ้าครั้งนี้เป็นอีกคงไม่ต้องบอกเนาะว่าจะเกิดอะไรขึ้น คิดไปก็เท่านั้นเซฮุนไปเล่นที่ห้องชานยอลเพื่อนต่างสถาบันของเขาที่อาศัยถัดไปอีกสามห้องเพื่อฆ่าเวลาดีกว่า
ก๊อกๆ
เซฮุนเคาะประตู “เฮ้ยชาน กูเข้าไปเล่นเกมได้ไหมวะ?” เซฮุนตะโกนถาม แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับกับมา สงสัยแม่งนอนกกเมียแหงๆ
ช่างมัน ไปนั่งเล่นที่ห้องต่อก็ได้ เซฮุนจึงกลับห้องของตน
ที่ห้องมีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน
ไม่ว่าจะเป็น คอมพิวเตอร์ พลาสม่าทีวีติดจานแบบดูได้ทั้งช่องในและต่างประเทศ ครับ
อย่างที่คิดคือเงินพี่ลู่ล้วนๆเลย แต่เซฮุนเนี่ยเป็นเจ้าของห้อง
บริษัทของลู่หานอยู่ใกล้ๆหอเช่นเดียวกับมหาวิยาลัยของเขา
จึงเดินทางไปทำงานไปเรียนได้สะดวก
เอาง่ายๆเลย
ชีวิตนี้สะดวกมากกก เพราะเมียเลย แหม่ ถถถถ (แลเลวนะคะ)
ร่างสูงเปิดโทรทัศน์ก่อนจะล้มตัวลงนอนที่เตียง
กดเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ พลางนึกถึงครั้งแรกที่เขาเจอลู่หาน ‘คบกับผมไหมครับ แต่มีกฎนะ แค่ บลาๆ บลาๆ’
ร่ายยาวไปนู่น แต่แล้วใครจะคิด ว่าลู่หานจะตกลง
หลังจากวันนั้นเราสองคนก็ติดต่อกันเล็กๆน้อยๆ นัดกันทานอาหาร
ไปเที่ยวด้วยกันนิดหน่อยหลังพี่เขาเลิกงาน สุขี๊สุขี เซฮุนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
เสียงโทรทัศน์คลอๆ ไม่นานร่างที่อยู่บนเตียงก็หลับไป..
ทางด้านลู่หานเอง
ก็เตรียมของไปเรื่อยๆ จัดตรงนั้นแต่งตรงนี้เพื่อความหวาน อิอิ
“น้องหยวน
พี่อยากทำเค้กจัง∼”
เสียงอ้อนของลู่หานทำเอาหยวนยิ้มขำ วันนี้ลู่หานดูมีความสุขมาก
แทบจะขอทำทุกอย่างด้วยตัวเองเลยทีเดียว
อย่างตอนนี้ก็จะขอทำเค้กเพื่อคนรักของพี่เขา โมเมนต์ปิดร้านเซอร์ไพรส์ก็ใช่จะหาได้ง่ายนะ
สมัยนี้นิยมแต่ขี่มอเตอร์ไซค์คันใหญ่ๆเอาตุ๊กตาหมีตัวโตให้สาวๆกันทั้งนั้น
ในเฟสพี่จวิ้นก็แชร์กับเพียบเลย(ไม่มีเฟสของตัวเอง เล่นของแฟน
แถมแฟนยังให้เล่นได้ตามสบาย พร้อมบอกว่า ‘ตอบแชทที่ทักๆมาให้ด้วยนะครับ
บอกไปเลยว่าพี่มีแฟนแล้ว น่ารักมากด้วย’)
“โอเคครับพี่ลู่
ที่พี่ซื้อมานี่ดาร์กช็อคโกแลต? แฟนพี่ชอบเหรอครับเนี่ย
ขมจ้น”
“อือ
แฟนพี่ชอบ -/////- ชอบมากด้วย”
เพราะลู่หานก็ชอบ..
“งั้นผมว่าเรามาเริ่มจากละลายดาร์กช็อคกันเลยดีกว่า...”
เซฮุนตื่นแล้ว..
เมื่อมองไปยังนาฬิกาก็พบว่ามันหกโมงครึ่ง พอมาคิดๆดู นานไปสำหรับประชุมบ่ายแล้วล่ะมั้ง
‘จริงๆวันนี้มีประชุมตอนบ่าย
เค้าเลยไม่รีบอะตัวเอง เพราะงานเค้าก็เคลียร์หมดแล้ว’
“งานเคลียร์หมดแล้วทำไมประชุมนานงี้ว่ะ
แม่งหนีเที่ยวอีกแน่ๆ ไม่เข็ดใช่ไหมตัวเอง โดนเอ็นตีก้นไม่เข็ดใช่ไหม แบบนี้ต้องเล่นของซะแล้ว!!”
เซฮุนกระหน่ำโทรหาลู่หานไม่ยั้ง
แต่โทรไปกี่ครั้งก็ไม่มีสัญญาณตอบรับกลับมาเลย
รัวแชทแอพพิเคชั่นต่างๆนาๆก็ยังไม่มีการอ่าน
นี่คนตัวเล็กอยากจะลองของมากนักหรือยังไง หงุดหงิด หงุดหงิดจริงๆ
ไม่ใช่ว่าเซฮุนไม่ปล่อยให้เที่ยวให้ไปไหนมาไหนเลยหรอกนะ แต่รายนั้นชอบไปไหนไม่บอก
โทรไปก็รับบ้างไม่รับบ้าง ยิ่งตัวขาวๆเล็กๆหน้าตาจิ้มลิ้มน่าหมั่นเขี้ยวขนาดนั้น
โดนจับตัวไปเซฮุนอกแตกแน่ๆ เห็นไหม เซฮุนห่วงลู่หานจะตาย
“ไม่รับสาย 30
สาย คูนกับยี่สิบ ไปไหนไม่บอก 50 บาท
แชทไม่ตอบเลยเพิ่มเป็น 50 คูนห้าแชทเป็น 250 บาท ไม่ห่วงตัวเอง 100 บาท หนีเที่ยวเหรอ คูนสองเป็น
200 บาท รวมทั้งหมด 1,200 บาท หึมม
คดีเยอะเหลือเกินนะตัวเอง คิดค่าคดีเพิ่มอีก บลาๆ บลาๆ” เซฮุนพูดงึมงำๆคิดเลขนั่นนู่นนี่ไปเรื่อยๆ
(อ่านวนไปบรรทัดสุดท้ายย่อหน้าบนครับ)
เซฮุนโทรหาลู่หานอีกครั้งและเรื่อยๆ
เอาจริงๆ เขาก็ไม่อยากทำแบบนี้หรอกนะ เพื่อให้เข็ดเลยต้องใช้วิธีเก็บเงิน
แรกๆก็ใช้ได้ผลอยู่หรอก แต่ตอนนี้คิดว่ามันคงไม่ได้ผลอีกต่อไปแล้ว
เพราดูเหมือนลู่หานจะแหกกฎของเซฮุนแทบทุกอย่างเลย
ต้องเปลี่ยนมาตรการใหม่ซะแล้วล่ะอย่างนี้
ติ๊ด!
“ตัวเองอยู่ไหน?! ไปทำอะไรวะ เดี๋ยวไปหา
เจอดีแน่ๆครับไม่ต้องห่วง เช็คบิลทุกคดีแน่นอนครับ!” ติ๊ด!
แล้วเซฮุนก็วางสายไป
ร่างสูงจัดการกับตัวเองเพื่อเดินทางไปร้าน
*มัน ดิบ ดี ร้านที่น้องของลู่หานเป็นหุ้นส่วน
ตอนนี้อารมณ์ของเซฮุนพุ่งถึงขีดสุด ไม่นานร่างของเซฮุนก็มาถึงร้าน
พอเปิดประตูเข้าไปก็เจอกับร่างเล็กที่ยืมยิ้มอยู่
แต่เขาไม่สนใจอะไรทั้งนั้นพุ่งไปจับแขนลู่หานเขย่าไปพูดไปว่า..
“ทำไมชอบทำอย่างงี้ห้ะ!
ไปไหนก็ไม่บอก โทรศัพท์ก็ไม่ค่อยจะรับสาย ทำไม! มีคนใหม่หรือยังไงวะ ชอบมากใช่ไหม? ไปเที่ยวกับเพื่อนอะ
ไม่อยากให้ผมตามใช่ไหม? เออ เอาสิ เลิกแม่งเลย! จะได้หลุดพ้นจากผม ได้เที่ยว ได้เจอผู้ชาย ได้ถึงเตียงกันเลยมั้ง”
ผัวะ!
“!!!
ไอเหี้* มึงต่อยกูทำไมวะ!”
“มึงแหกตาดูด้วยว่ามึงทำอะไรลงไป
ไอควายเอ้ย!”
“ฮึก ฮือ
ฮือ” เสียงร้องไห้ทำให้เซฮุนได้สติ แล้วมองไปรอบๆดีๆก็เห็นร้านที่ประดับประดาไปด้วยของตกแต่งมากมายอย่างน่ารัก
ก่อนจะไล่สายตามาหยุดที่ตัวลู่หานที่ร้องไห้ไม่หยุดเหมือนคนเสียขวัญหนักๆ
“ตะ..ตัวเอง”
เซฮุนเรียกเสียงแผ่ว ร่างสูงเดินเข้าไปหวังจะจับร่างเล็กอีกครั้งแต่ลู่หานถอยหนี
“ฮึก ทำไม
ฮือ” เกิดความเงียบขึ้นในขณะที่ลู่หานพูด “ทำไมต้องตะคอก
ทำไมต้องว่าเค้าแบบนั้นด้วย ฮือ ฮึก เค้าไม่เคยทำแบบนั้นตัวเองก็รู้
แล้วที่เค้าไม่ค่อยรับสายก็เพราะเค้ายุ่งจริงๆ ฮือ ตัวเองไม่เคยฟังเค้า
เค้าก็ไม่เคยที่จะแก้ตัว ปล่อยให้ตัวเองเก็บเงิน กระทำเค้า(?) ถ้ารู้ว่ามันจะทำให้ตัวเองคิดแบบนี้ เค้าจะอธิบายแม่งไปเลย
ถึงแม้ตัวเองจะไม่ฟังก็ตาม ฮึก ฮือ”
จากที่ลู่หานคิดว่าทั้งร้านจะมีแต่เสียงหัวเราะ
กลับกลายเป็นมีแต่เสียงร้องไห้ของตัวเองแทน
เซฮุนที่ได้ยินดังนั้นก็ได้แต่เงียบ
เพราะทุกอย่างที่ลู่หานพูดมาเป็นความจริงทั้งหมด เขาไม่เคยฟังลู่หานเลยสักครั้ง..
เซฮุนผิดเต็มๆ เขาทำให้คนตัวเล็กร้องไห้ ทั้งที่เคยสัญญาไว้แล้วแท้ๆว่าจะไม่ทำ
“เค้าขอโทษ..” เซฮุนไม่มีอะไรจะพูดจริงๆนอกจากคำว่าขอโทษ
เขารู้ว่าแค่นี้มันคงไม่พอ มันไม่เท่ากับที่เขาพูดกับลู่หานไปเลยด้วยซ้ำ
“เค้าไม่ให้อภัย..”
สิ้นประโยคหัวใจของเซฮุนแตกสลาย เขาไม่อยากเสียคนๆนี้ไป
แต่แล้วก็มีอีกประโยคที่ทำให้หัวใจเซฮุนพองโตขึ้นมา “แต่เค้าจะให้โอกาส
วันนี้ฉลองกันก่อน แล้วพรุ่งนี้จะเป็นโอกาสของตัวเองนะ”
“ครับ
ขอบคุณนะตัวเอง ขอบคุณที่ให้โอกาสเค้า”
“งานก่อยเพราะมึงเลยจริงๆ
ผู้ชายอะไรคิดเป็นตุเป็นตะ”
“เดี๋ยวพอแฟนมึงเที่ยวเป็น
มึงก็จะเป็นแบบกูนี่แหละไอจวิ้น”
“ตัวเอง”
ลู่หานเรียกเซฮุนที่กำลังคุยอยู่กับจวิ้นข่าย
ร่างสูงที่หันไปทิศทางเดียวกันกับเสียงต้องตาวาวขึ้นมาเมื่อเห็นเค้กป้อนกำลังกินสองคนอยู่ตรงหน้า
“เค้าทำเองด้วยนะ เค้กดาร์กช็อคโกแลตที่ตัวเองชอบไง” ได้ยินดังนั้น
เซฮุนก็ยิ้มกว้างทันที
“ขอบคุณอีกครั้งนะครับตัวเอง”
ต่างคนต่างยิ้มให้แก่กัน
“ตัวเองครับ”
ลู่หานเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม “ทั้งเค้าคิดว่า 1200 บาทครับ
แต่ตัดไปหนึ่งคดีเหลือ 1000 บาทนะครับ”
ลู่หานคิด เอเดาะ..
เวลาล่วงเลยจนถึงสามทุ่ม
เซฮุนก็พาลู่หานกลับหอก่อน โดยจวิ้นข่ายกับหยวนบอกว่าจะเก็บเอง ให้กลับไปได้เลย
คนตัวเล็กนั่งรถเซฮุนไป พอถึงหอ
ลู่หานก็เดินไวกว่าปกติเร็วจนเซฮุนต้องรั้งแขนไว้แล้วถามว่าเป็นอะไร
“หมดเวลาของนายแล้ว”
“ห้ะ?”
“ต่อไปนี้แบ่งที่นอนด้วยนะ
อ้อ
.
.
นอนเลยเขต 200
ทำตัวรุ่มร่ามไม่เข้าเรื่อง
1000
ขัดใจฉัน 300
ตอบแชทช้า 500
โทรไปแล้วไม่รับให้เร็วหรือไม่รับเลย
1000
คูนต่อสายด้วย
บลาๆ บลาๆ
บลาๆ...”
“โดนแล้วไหมล่ะกู...”
THE END
*มัน
ดิบ ดี Tattoo Studio & Soft Drinks เป็นร้านที่กำลังบูมในหมู่นักเรียนที่ปากช่องนะคะ
แฮ่ แอบโปรโมท ร้านนี้ของอร่อยเพียบอยู่นะ แนะนำไม่ถูกเยย มาปากช่องสิคะ
เดี๋ยวนี่พากินเอง ๕๕๕๕๕๕๕๕๕
โอมากๆเลยอะ
โอโห้อีเห้ออกทะเลชิบเป้งเลยค่ะ ถถถถถถถถถถ ครบแล้วครับ จบได้ไม่ค่อยสวยงามเลยเนาะ
ขออภัยนาจา จบแบบอยากต่อยอดอะ ๕๕๕๕ แกล้งเซฮุนมันซะ มาว่าลู่ได้ยังไง ไตล้ายมั๊ก
อินิสิตพบ้า พบ้าไปหมด ฮวื่ออ เวิ่นเยอะแย้ว ._.
ขอบคุณที่ติดตามอ่านด้วยนะคะ เอนจอยสะรีดดิ้ง มุมิจี้
