Title : สิ่งของ
Pairing : sehun x luhan
Image : บก. X นักเขียน จากเรื่อง #ficEa14HH
PG - XX+ .ยิ้ม
Ps. เนื้อหาไม่เกี่ยวกับเรื่องหลักนะคะ
วันที่ 14 มกราคม
ของทุกปีอย่างที่รู้ๆกันว่าเป็นวันไดอารี่เดย์ ในวันนั้นต่างก็มีคู่รักหลายคู่ที่ให้ความสำคัญกับมัน
ยอมเขียนไดอารี่หนึ่งปีเต็มเพื่อแลกกันอ่านความรู้สึกในแต่ละวันของคนรัก
ตอนกลางคืนในสวนสาธารณะแห่งหนึ่งมีชายหนุ่มร่างเล็กกำลังชะเง้อมองรอบๆบริเวณเหมือนกำลังรอใครบางคนมาพบกับตน
ใบหน้าจิ้มลิ้มมองไปรอบๆได้ไม่นานก็ยิ้มกว้างออกมาก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปหาชายร่างสูงคนหนึ่งซึ่งก็คือแฟนของเขานั่นเอง
แต่ข้างๆของแฟนตนกลับมีผู้ชายอีกคนที่ยืนอยู่ด้วยกัน
ร่างเล็กก็ไม่ได้สงสัยอะไรยิ้มแย้มสดใสให้ไปแล้วกลับมามองหน้าของแฟนตนเหมือนเดิม
“พี่ป๋อฮะ
นี่ไดอารี่ของผมครับ แล้วนั่นเพื่อนพี่เหรอครับ?”
“วันหลังไม่ต้องแล้วนะครับลู่หาน”
ป๋อหรันบอกกับลู่หานด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม
แต่ลู่หานกลับรู้สึกแปลกๆในน้ำเสียงนั่น แต่เขารู้สึกแปลกไปอีกเมื่อป๋อหรันจับมือกับผู้ชายอีกคนที่มาด้วยกัน
“นะ..นี่มันอะไรกันครับ
แล้วทำไมพี่ถึง..!!”
“เราเลิกกันนะลู่หาน...”
“!!!”
ลู่หานชะงักนิ่ง
ร่างเล็กทำอะไรไม่ถูกได้แต่มองป๋อหรันผู้เป็นแฟนของตน
ไม่สิ ต่อไปนี้พวกเขาคงไม่ใช่แฟนกันอีกแล้ว...
ใบหน้าหวานเริ่มยู่ยี่
ดวงตากลมเริ่มมีน้ำใสๆเอ่อล้นที่ขอบตา เสียงสะอึ้นเล็กน้อยเป็นสัญญาณว่าเขากำลังร้องไห้
ลู่หานเตือนตัวเองมาตลอดตั้งแต่ที่ป๋อหรันเปลี่ยนไป จากที่คบกันมาสามปี ในช่วงหนึ่งปีให้หลังมานี้ป๋อหรันก็เริ่มห่างลู่หานออกไป
บอกว่างานเยอะบ้าง ติดลูกค้าบ้าง ลู่หานทำอะไรก็ดูผิดไปหมด ลู่หานถูกละเลยเสมอ แค่นี้เขาก็รู้แล้วว่ามันคืออะไร
“ลู่..”
“พี่ไม่ต้องพูดอะไรนะครับ
ฮึก ฟังผมอย่างเดียวนะ”
“...”
“ผมว่าแล้วว่าวันนี้ต้องมาถึง
ฮึก ขอบคุณนะที่คบกันมาสองปี และอีกหนึ่งปีที่ทนอยู่กับผม ต่อไปนี้เราเลิกกันแล้วก็ขอให้พี่มีความสุข
ฮือ ฮึก”
“ลู่หาน..”
“ก็บอกให้ฟังอย่างเดียวไงวะ!
ฮือ แม่งเอ้ย ตอนจีบใหม่ๆไม่เคยละเลยผม แล้วทำไมทำแบบนี้วะ คนนั้นคงเป็นแฟนใหม่พี่ใช่ไหม
ผมขอให้คุณมีความสุขกับผู้ชายคนนี้แล้วกัน มีแฟนใหม่เมื่อไหร่อย่าพาไปเย้ยคนเก่าแบบนี้นะครับ
ฮึก ความรู้สึกคนโดนมันเหี้ยมาก”
“พี่ไม่ได้..”
“เลิกเสแสร้งดิ้..”
“เหอะ
เด็กอย่างนายมันน่าเบื่อ วันๆงมอยู่แต่หน้าจอ ดีอยู่อย่างคือหน้าตาน่ารัก แต่ขอความเร้าใจหน่อยดิ้”
“ฮึก ฮือ
ฮืออ”
เมื่อป๋อหรันสลัดคาบเจ้าชายที่มีเยื่อใยออก
ลู่หานก็ร้องไห้หนักกว่าเดิม ใช่ เขามันน่าเบื่อ ไม่เร้าใจ เขาก็แค่นักเขียนธรรมดาๆที่ไม่มีอะไร...
“ถ้าเทียบกับแฟนใหม่ฉันแล้ว..
นายมันเห่ยนะลู่หาน”
“...”
“ไปกันเหอะพี่ป๋อ
ผมไม่อยากเสียเวลาอยู่ที่นี่แล้ว”
แล้วป๋อหรันกับผู้ชายคนนั้นก็เดินจากไป..
โดยไม่หันกลับมามองลู่หานเลยแม้แต่น้อย...
เขานั่งอยู่ที่นี่มานานเท่าไหร่แล้ว?
นี่คือคำถามที่ลู่หานถามตัวเอง เขายังอยู่ที่สวนสาธารณะที่เดิม นั่งที่ชิงช้าด้วยอารมณ์ว่างเปล่า
ลู่หานทำใจไว้แล้วแต่พอมาเจอจริงๆเขากลับทำอะไรไม่ถูก มันรู้สึกเคว้งคว้างเมื่อรู้ว่าต่อไปอะไรๆในชีวิตจะไม่เหมือนเดิม
“เอ่อ..
ขอโทษนะครับ คุณโอเครึเปล่า?”
เสียงของใครบางคนดังขึ้นทำให้ลู่หานต้องหันไปสนใจ
และตรงหน้าเขาก็มีผู้ชายร่างสูงโปร่งยืนอยู่ ตาคมจ้องมองมาที่อยู่หานอย่างคิ้วขมวด
ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าของตนส่งให้ลู่หาน ร่างเล็กมองสักแป๊บก็รับมาและก้มหน้าลงเช็ดน้ำตาของตนพร้อมกล่าวขอบคุณไป
ผู้ชายคนนั้นนั่งลงที่ชิงช้าตัวถัดไปจากลู่หาน หลังจากนั้นต่างคนก็ต่างไม่มีใครพูดอะไรอีก
ผ่านไปสักพักลู่หานเริ่มรู้สึกว่าบรรยากาศเริ่มเย็นแล้ว
เขาจึงมองไปที่ผู้ชายคนนั้นและก็ต้องสะดุดเมื่อพบว่าคนนั้นก็มองมาที่เขาอยู่
“คุณโอเคใช่ไหมครับ?”
อีกฝ่ายเป็นคนเปิดสนทนาก่อน
“ผมโอเค
ไม่เป็นอะไรแล้วครับ”
“ผมเห็นคุณนั่งร้องไห้มาสักพักแล้ว
คุณโอเคแน่นะ?”
“ผมโอเคจริงๆครับ
เอ่อ นี่อากาศก็เริ่มเย็นแล้ว ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ ส่วนผ้าเช็ดหน้าพรุ่งนี้ผมจะซักมาคืนให้ที่นี่นะ
ขอตัวครับ”
แล้วลู่หานก็เดินออกมาเลย
ผู้ชายคนนั้นก็ไม่ได้ตื้ออะไร ตอนนี้เขายังไม่พร้อมที่จะสนทนากับใครทั้งนั้น ลู่หานมุ่งไปที่บ้านของตนไม่กลับคอนโด
นาทีนี้การกลับบ้านถือเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเขา
แกร็ก แอ๊ดด∼
“หืออ?
ลู่หานลูก ทำไมวันนี้มาบ้านล่ะจ้ะ แล้วนี่หนูเป็นอะไรครับ? ตาแดงๆนะ”
“หม่าม้า..
ฮึก”
“...”
“ฮึก หม่าม้า
หม่าม้า ฮืออ”
เมื่อเข้าบ้านมาก็พบกับแม่ของลู่หาน
เธอพบความผิดปกติของลูกชายที่ดวงตาจึงถามคำถามไปด้วยความเป็นห่วง แต่ลูกชายของเธอเอาแต่ร้องไห้อย่างหนัก
เธอเลยพาลู่หานขึ้นไปบนห้อง ลู่หานร้องไห้จนหลับไปในที่สุด ส่วนสาเหตุเธอคงไม่ถามวันนี้หรือพรุ่งนี้
ดูจากอาการแล้วลู่หานคงไม่อยากตอบอะไร เธอจึงตัดสินใจออกจากห้องไป
เช้าวันต่อมา
ลู่หานตื่นจะไปทำงาน เขาเกือบลืมไปเลยว่าวันนี้ตนต้องเข้าบริษัทเพราะมีบก.คนใหม่เข้ามาประจำตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป
และอีกอย่างที่ลืมก็คือ ผ้าเช็ดหน้า.. เขาลืมซักไปคืนชายคนนั้น
“จะไปทำงานเหรอลูก..”
“เอ่อ
ครับ”
“ทานข้าวก่อนสิลู่หาน”
แม่ของเขาชวนทานข้าว
แต่บอกตรงๆเลยว่าตอนนี้ทานอะไรไม่ลงจริงๆ
“ไม่ดีกว่ะ..!”
“มาทานเถอะ”
ในตอนแรกลู่หานจะปฏิเสธออกไปแต่พ่อของเขาที่เดินมาพอดีจึงเรียกให้ไปทานข้าวด้วยน้ำเสียงติดดุ
เขาจึงเดินไปร่วมโต๊ะแต่โดยดี ในระหว่างที่ทานก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมา แต่จริงๆมันก็เป็นกฎของบ้านอยู่แล้วว่าเวลาร่วมโต๊ะอาหารห้ามคุยกันเด็ดขาด
ลู่หานทานไปได้สองถึงสามคำก็ขอพอเพราะเขาทานอะไรไม่ลงจริงๆ เขาแอบเห็นพ่อชำเลืองมองมานิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้อะไร
เสร็จแล้วลู่หานก็ขอตัวไปบริษัททันที
เมื่อถึงบริษัทของตนเขาก็ปรับสีหน้าให้เป็นปกติที่สุดเพราะวันนี้เป็นวันดี ด้านในของบริษัทแปลกตาไปกว่าทุกๆครั้ง
ดูสดใสและละลานตามากๆ ต่างคนต่างทักทายและยิ้มให้แก่กัน
“ไอ้ลู่!”
“หวะ..ว่าไงมินซอก”
“ทำไมเมื่อวานฉันเห็นพี่ป๋อไปกับใครก็ไม่รู้วะ?”
เมื่อพูดถึงชื่อนั้นลู่หานก็นิ่งไปชั่วขณะแต่ในเวลาต่อมาก็กลับมาเป็นปกติ
“ฉันกับเขา
เราเลิกกันแล้วน่ะมินซอก”
“ห้ะ!!
เฮ้ย! ได้ยังไง ก็เห็นรักกันดีนี่หน่า”
“จริงๆมันก็ไม่ค่อยดีมานานแล้วนะมินซอกอา..”
“แกไหวนะลู่หาน?”
“ไหวสิ
ฉันต้องไหวอยู่แล้ว”
“โอเค
งั้นพวกเราเข้าไปที่ห้องประชุมกัน ไปรอบก.คนใหม่ เห็นบอกว่าหล่อมากกก”
“ฉันจะฟ้องจงแด..”
หลังจากที่ถามอะไรเสร็จสรรพก็พากันตรงไปที่ห้องประชุมเพื่อรอการมาของบก.คนใหม่
ทุกคนดูตื่นเต้นเป็นพิเศษก็อย่างที่มินซอกว่าคือเป็นที่เล่าขานเรื่องหล่อมากๆเลยทีเดียว
ผ่านไปสักพักประตูห้องประชุมก็เปิดออกพร้อมกับชายร่างสูงโปร่ง ดวงตาคมคาย จมูกโด่งเป็นสันตรงตามแบบฉบับผู้ชายหน้าตาดี
และที่สำคัญ ลู่หานรู้สึกคุ้นๆกับผู้ชายคนนี้เมื่อเคยเห็นที่...
“คุณคนที่อยู่สวนสาธารณะนี่!/คุณคนที่อยู่สวนสาธารณะนี่!”
“รู้จักลู่หานด้วยเหรอ...?”
“เปล่าพี่คริส
แต่เมื่อวานผมเจอเขาที่สวนสาธารณะใกล้ๆคอนโดน่ะ”
คริส หรือ ประธานบรัษัทพยักหน้าเข้าใจ
ก่อนจะปรบมือเรียกสติของทุกคนให้สนใจตน
แปะๆ!
“เอาล่ะ
ฟังทางนี้ ผมจะแนะนำบก.คนใหม่ของบริษัทนะ นี่ โอ เซฮุน เป็นน้องชายของผมเอง”
“สวัสดีครับทุกคน”
เซฮุนโค้งสวัสดีและพอเงยขึ้นมาก็ยิ้มละมุนให้กับทุกคนทันที
“ไม่ต้องสงสัยนะว่ามันหล่อได้ใคร
ฮ่าๆ”
ทุกคนเงียบกริบกับมุกตลกของคริส
จะว่าก็ว่าเถอะ ลู่หานเข้าบริษัทแรกๆก็ว่าประธานหล่อดีอยู่หรอก แต่พอเจออาการนาซิซิสซึมบ่อยๆเขาก็เฉยๆไปแล้ว...
“อ่า เซฮุนทำความรู้จักกับทุกๆคนได้ตามสบายเลยนะ
พี่ไปเซ็นเอกสารก่อน เดี๋ยวมาแจม”
เซฮุนพยักหน้าตอบไป
และคนแรกที่เซฮุนอยากรู้จักก็คือ
.
.
.
.
.
ลู่หาน J
เซฮุนไม่รอช้า
เขาเดินเข้าไปหาคนตัวเล็กที่กำลังยืนคุยกับมินซอกอยู่ และเมื่อมินซอกเห็นเขาก็เหมือนพูดอะไรบางอย่างก็จะเดินไปและลู่หานที่หันหลังมามองเซฮุนแทน
“ชื่อ
ลู่หาน ใช่ไหมครับ?”
“อ่า ครับผม”
“ผม เซฮุน
ครับ โอเซฮุน”
“เฮ้ย!”
ระหว่างที่เซฮุนพูดแนะนำตัวเองอยู่
เจ้าตัวก็ยื่นมือไปทักทายลู่หานตามแบบฝรั่ง แต่สิ่งที่ลู่หานสัมผัสได้คือการสะกิดจากนิ้วบนฝ่ามือ
แบบนี้ลู่หานคิดว่ามันมีอะไรๆอยู่...
“อะแฮ่ม!
ขอสารภาพก่อนเลยนะครับ จริงๆแล้วผมอยู่ที่สวนนั่นก่อนคุณจะไป”
“...”
“แล้วผมก็เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด
ผมขอถามอีกครั้งได้ไหมครับ คุณโอเคแล้วรึยัง?”
“...ไม่ครับ
มัน.. ไม่โอเคเลยสักนิด อ้อ ผ้าเช็คหน้าของคุณ ต้องขอโทษด้วยนะฮะ พอดียังไม่ได้ซักเลยไม่ได้เอามาคืนให้คุณ”
“ไม่เป็นไรครับ
ถ้าอยากคืนผมก็เอาไลน์มาดีกว่านะ”
“หา?”
“แต่ถ้าคุณพิมพ์แชทไม่ถนัด
พิมพ์เบอร์สิบหลักมาเลยก็ได้..”
“...”
วินาทีนั้นลู่หานมองเซฮุนด้วยความอึ้ง
เขาไม่รู้จะพูดอะไร ในหัวของเขายังประมวณไม่ได้ว่าจุดประสงค์ของเซฮุนคืออะไร หรือเขาจะประมวณผลได้แต่ไม่ยอมรับมันกัน..
คนมันเจ็บมาก็เงี้ย
“จริงด้วย
ผมอายุมากกว่าคุณนะครับ เพราะฉะนั้นเรียกผมว่าพี่เซฮุนด้วยนะ”
“...”
“หรือมันอาจจะไม่ชิน
คุณก็เรียกผมว่า ‘แฟน’ ได้ครับ”
“คือ..
เอ่อ”
“ลู่ยังไม่ให้เบอร์พี่เลยนะครับ
ไม่ยอมตอบพี่ด้วย ท่าทางเหนื่อยๆ เอากาแฟไหมครับ เบอร์ดี้หรือเบอร์พี่ดีล่ะ?”
ลู่หานคิดว่า...
เขาคงเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นได้ไม่นานแน่ๆ
“ใจเย็นๆนะครับ
คุณ เอ่อ พี่ เอ่อ เออนั้นแหละ คุณกำลังคิดอะไร ผมไม่แน่ใจว่าผมคิดถูกรึเปล่า คือ..”
“บอกให้เรียกพี่ไง
แล้วลู่คิดว่ายังไงครับ บอกพี่ได้ไหม หืม? J”
Nowaday January 23rd, 2016
“นั่นเป็นตอนที่ปะป๊าของลูกๆจีบหม่าม๊าใหม่ๆ”
“คุณปะป๊าเสี่ยวง่ะ
เป็นหนูนะ หนูไม่ใจอ่อนหรอก”
“ทำไมล่ะอลิซ?”
“ก็เซลูซบอกว่า
คนเสี่ยวจะเจ้าชู้”
ชิง!!
เซฮุนหันไปมองลูกชายตัวเองทันที
เซลูซมองตอบหน้าตายแถมยังยักไหล่ให้อีกต่างหาก ไม่รู้ว่าความแก่แดดนี่ได้ใครมา เซฮุนสาบานได้เลยว่าเขาไม่ใช่คนเจ้าชู้แต่อย่างใด
ถึงเขาจะเป็นคนชอบเสี่ยว แต่ก็เสี่ยวใจลู่คนใด ใส่ใจลู่คนเดียวนะ...
“เด็กๆ
อาหารเย็นเสร็จแล้วลูก∼”
เสียงของคุณหม่าม๊าดังลอดออกมาจากห้องทานอาหาร
ทุกวันนี้ทั้งเซฮุนกับลู่หานกลายเป็นคุณปะป๊าคุณหม่าม๊าไปเสียแล้ว เซลูซและอลิซเป็นฝาแฝดตาสีเทาที่ทั้งสองคนรับมาเลี้ยง
เป็นเด็กลูกครึ่งเกาหลี-สเปน ถึงเด็กๆทั้งสองคนรู้ดีว่าพวกเขาไม่ใช่พ่อแม่ที่แท้จริงของเจ้าตัว
เพราะตอนรับมาก็อายุ 7 ขวบ จนตอนนี้เด็กทั้งสอง 10 แล้วล่ะนะ
หลังจากที่เซฮุนจีบลู่หานได้หนึ่งปี
พวกเขาก็ตกลงเป็นแฟนกัน ขอบคุณทั้งหม่าม๊าลู่หานและคุณพ่อของลู่หานที่ไม่ต่อต้าน ส่วนพ่อแม่ของเซฮุนเองก็เคยๆเห็นลู่หานอยู่แล้วผ่านงานประกาศรางวัลหนังสือต่างๆ
ซึ่งท่านทั้งสองก็เห็นชอบเสียด้วย
การคบกันของพวกเขาก็มีอุปสรรคมากมายเหมือนกัน
แม้ว่าผู้ปกครองจะไม่มีใครต่อต้านแต่คนที่ต่อต้านนั้นคือป๋อหรัน ใช่ ป๋อหรันโดนชายคนนั้นทิ้งอย่างไม่ใยดี
และทิ้งไว้ข้างหลังโดยไม่หันกลับไปเหมือนที่เคยทำกับลู่หาน ป๋อหรันพยายามที่จะคืนดีกับลู่หาน
แต่ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนลู่หานก็เลี่ยงที่จะเจอกับป๋อหรัน จนในที่สุดป๋อหรันก็ยอมแพ้ไป
หลังจากนั้นสี่ปีจากที่คบกันวันแรกเซฮุนก็ขอลู่หานแต่งงาน
เนื่องจากเซฮุนและลู่หานมีลูกให้ผู้ปกครองทั้งสองฝ่ายไม่ได้ จึงปรึกษาหม่าม๊าของลู่หาน
ท่านก็แนะนำสถานเลี้ยงเด็กที่หนึ่งมา จนได้เจอกับเซลูซและอลิซที่อายุ 7 ขวบ ตอนนั้นภาพที่ทั้งสองเห็นคือ
อลิซร้องไห้งอแงโดยมีเซลูซนั่งปลอบอยู่ และเมื่อสังเกตดีๆแล้ว ในมือของเซลูซมีขนมอยู่หนึ่งถุง
ลู่หานเดินเข้าไปถามเซลูซว่า
‘ทำไมไม่ให้ขนมไปล่ะครับ?’ เซลูซก็ตอบมาว่า ‘อลิซกินขนมเยอะแล้วในวันนี้ ถ้ากินอีกจะอ้วนเหมือนหมู’ คำตอบนั่นทำเอาอลิซร้องไห้หนักกว่าเก่า แต่ในนาทีถัดมาเซลูซก็พูดขึ้นอีกว่า
‘ถ้าอลิซอ้วน อลิซก็จะไม่สวยนะ น้องสาวของพี่ต้องสวยๆเข้าใจไหมครับ’
แล้วเสียงร้องไห้ของอลิซค่อยๆเบาลง อลิซก็โผล่เข้ากอดเซลูซจนล้มหงายท้อง
สถานการณ์นั่นทำเอาทั้งเซฮุนและลู่หานหัวเราะออกมา
“อลิเซียกินมูมมามอีกแล้วนะ”
“ก็หม่าม๊าทำอาหารอร่อยนี่เซดริก
อย่าบอกนะว่าไม่อร่อยน่ะ?”
“อร่อย
แต่ฉันไม่กินมูมมามเหมือนเธอ”
“จิส์”
“เอานี่
กระดาษเอาไปเช็ดปากไป”
“ค่าๆ
คุณพ่อคนที่สอง”
หลังจากที่ท่านอาหารเย็นเสร็จ
เซลูซและอลิซก็ขอแยกตัวเข้าห้องของตนไปทำการบ้าน จึงไม่มีเหตูผลอะไรที่จะให้คุณปะป๊าและหม่าม๊าอยู่ชั้นล่างต่อ
ทั้งสองเลยตัดสินใจเข้าห้องของตนบ้าง
“นี่ลู่หาน”
“ว่าไงฮะ?”
“พี่ว่าพี่อยากมีลูกอีกคนนะ”
“มีลูกเหรอ
แต่นี่ก็สองคนแล้วนะครับ..”
“พี่พูดผิดแฮะ”
“?”
“พี่หมายถึง
‘ทำลูก’ น่ะ”
เมื่อลู่หานได้ยินดังนั้นก็หน้าแดงทันที
คนตัวเล็กนอนลงที่เตียงแล้วคุมโปงเอาไว้ แต่มีหรือเซฮุนจะยอมแพ้ ร่างสูงกอดรัดร่างเล็กแน่น
ลู่หานพยายามสะบัดตัวให้หลุดจากการกรอบกุมของแขนแกร่ง
“ไม่เอานะพี่เซฮุน
พรุ่งนี้ผมต้องเข้าบริษัท”
“เป็นเมียบก.
พี่สั่งไม่ให้ไปใครจะทำไม”
“ประธานไง
เดี๋ยวประธานว่าพี่เอานะ”
“ไม่เป็นไร
พี่บอกพี่คริสแล้วว่าพรุ่งนี้ลู่หานจะไม่สบาย”
จบประโยคลู่หานก็หยุดดิ้น
เซฮุนได้ยินเสียงถอนหายใจเล็กๆ แต่เขาต้องยิ้มกริ่มเพราะถ้าลู่หานเป็นแบบนี้ แสดงว่าสมยอมเขาเรียบร้อย
“ขอไปเอาคิตตี้ที่ห้องลูกก่อนได้ไหมอะ
ถ้าลู่ไม่เห็นความน่ารักของมัน ลู่นอนไม่หลับนะ นะ”
“พี่จะบอกอะไรให้นะ..”
“...”
“ถึงพี่จะไม่น่ารักเท่าคิตตี้
แต่อยากให้คิดดีๆว่าคิตตี้ปี้ไม่ได้นะครับ J”
เซฮุนก้มจูบลู่หานอย่างนุ่มนวล
ปากหนาดูดดุนเรียวปากเล็กเหมือนเยลลี่รสโปรด ลิ้นร้อนเกี่ยวตวัดกันอย่างละเมียดละไม
เสียงจ้วบจ้าบดังสู้เสียงของแอร์ มือใหญ่ลูบไล้ร่างกายเล็กผ่านเสื้อผ้า
เซฮุนไล่จูบลู่หานตั้งแต่คางเล็ก ปากนุ่มนิ่ม แก้มย้วย หน้าผากใส
และจบที่ดวงตากลม..
“รู้ไหมครับว่าตอนนั้นพี่ชอบเราตรงไหน?”
“ไม่ครับ
พี่บอกผมได้ไหม?”
“สิ่งแรกที่พี่ชอบลู่หานคือดวงตากลมๆสุกใสนี่แหละครับ”
“...”
“และพี่ก็ชอบมาตลอดนับตั้งแต่ที่สวนสาธารณะนั่นจนถึงตอนนี้
และตลอดไป..”
เซฮุนจูบลู่หานอีกครั้ง
ทั้งสองคนจัดการถอดเสื้อผ้าให้กัน ร่างสูงบรรจงลูบผิวเนียนอย่างเบามือ ปากหนาเลื่อนลงมาที่คอของลู่หาน
ทำรอยไว้รอบๆคอเล็ก ก่อนจะเลื่อนลงมาเรื่อยๆจนถึงเม็ดสีหวาน
เซฮุนไม่รอช้าที่จะบีบเค้นข้างหนึ่ง ส่วนข้างหนึ่งลิ้นหนาได้ไล่เลียเม็ดสีหวานอยู่
ลู่หานขมวดคิ้วกัดฟันด้วยความเสียวซ่าน รสสัมผัสของเซฮุนนั้นสะกดเขาไว้ได้เสมอ
ตั้งแต่ครั้งแรก ครั้งนี้ หรือไม่ครั้งต่อๆไปเขาก็คงไม่ชินเป็นแน่
แล้วจู่ๆเซฮุนก็หยุดไปเสียดื้อๆ
ลู่หานเลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่าทำไม แต่เซฮุนก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับมา
สักแป๊บผ่านไปเซฮุนก็จับลู่หานนอนหันข้างโดยที่หัวของคนตัวเล็กอยู่ทางเท้าของร่างสูง
จึงเป็นคำตอบว่า ร่างสูงจะเริ่มแล้ว..
เซฮุนจับขาของลู่หานเกี่ยวเอวตนไว้และบอกให้ร่างเล็กกอดรอบขาของตน
เมื่อเซฮุนแน่ใจว่าแนบชิดกันดีแล้วก็เริ่มใช้อวัยวะแขนที่สามถูไถไปบริเวณช่องทางด้านหลังของลู่หาน
ไม่มีสิ่งหล่อลื่นใดๆ วินาทีนี้คงจะไม่ทันเสียแล้วที่จะหยุดเพื่อใช้สิ่งหล่อลื่น
ลู่หานเริ่มบิดตัวเพราะความเสียวต่อสิ่งกระตุ้น
เสียงครางเล็กๆลอดออกมาจากลำคอ จนในที่สุดเซฮุนก็เริ่มสอดใส่แกนกลางลำตัวเข้าไปในช่องทางรักสีหวาน
แกนกายค่อยๆดันเข้าไปอย่างช้าๆ แต่เมื่อลู่หานบอกว่าเจ็บ เซฮุนจึงเข้าไปรวดเดียว
“อ้า!”
ร่างสูงเริ่มขยับเอวเป็นจังหวะช้าๆ
เซฮุนไม่เร่งรีบอะไร และในระหว่างที่ขยับเอวเพื่อเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นอีกนิด
เซฮุนก็พูดขึ้นมาว่า
“พี่คำนวณดูแล้ว”
“?”
“ท่านนี้ในเวลา
10 นาที แคลอรี่จะลดลง 55 แคลอรี่ พี่ได้ยินลู่บ่นว่าช่วงนี้น้ำหนักขึ้น
งั้นต่อไปพี่จะพาลดน้ำหนักดีไหมครับ หืม?”
“อ๊า!!”
The end NC ver.
จบไปแล้วนะคะกับเอ็นซีเวอร์ชั่น
แต่เอ็นซีไม่สนุกหรือไม่ได้อารมณ์อย่างไรก็ขออภัยด้วยนะคะ
ขอบคุณที่ติดตามจนจบด้วยน้า #osสิ่งของ勋鹿
เยิ้บ
ย้าก จู้บ
